Bu site Cumhuriyet Mahallesi Ahmet Haşhaş İlköğretim Okulu Bilim, Fen ve Teknoloji Kulubü adına Hatice Akbay tarafından hazırlanmıştır.
Hayata Dair
HAYATA DAİR
Hafif şekilde esen rüzgârın uğultusunu duyuyordum kulaklarımda.Akşamın karanlığı ve sessizliği denize vurmuş, deniz uykusuna yatmış gibi durgundu.Arada sırada denizi sağa sola hareket ettiriyordu rüzgâr ve onunla birlikte kayıklarda sallanıyordu.Kayıkların sesi bu akşamın sessizliğini bozuyordu sokak lambaları da karanlığını.
Ben de bu karanlık akşam gibi karamsar ve yalnızdım.Sadece bu karanlık akşamın güzellikleri yoktu.Ben de olan buruk bir kalp, asık bir yüz... Denizi karşıma alan bir banka oturdum.Başım, iki elimin arasında, gözlerim kapalı; yine annemi düşünüyordum.Yarını, olacakları düşünüyordum.Önemli bir ameliyat, içimde büyük bir heyecan ve korku...Yarını bekliyordum öylece.Ne kadar usanmış ve bıkmıştım hayattan.Adım Umut’tu ama ne umudum kalmıştı ne de ümidim.Bitkin bir haldeydim.Beni mutlu edecek zerne kadar bir şey yoktu bu dünyada.Her şey üzerime üzerime geliyordu.Daralıyordum, bunalıyordum.
“Kalk Umut kalk.Geceyi burada geçiremezsin.Evine git.Zaten yürüyecektin.Otobüse binecek ne paran vardı ne de pulun.” dedim içimden.Ağır ve bitkin adımlarla sahil boyu yürüdüm.
Eve vardığımda saat üçtü.Yatağa yattığım anda uyudum.Rüyalarımda bile annemi görüyordum.Annem iyileşmişti ve çok neşeli bir hali vardı.Rengarenk çiçeklerle dolu yemyeşil kırlarda annemle beraber geziyorduk.Kurulu saatin çalmasıyla uyandım.Gözlerimi açtığımda her şey bitmişti, yok olmuştu.Kırlar, çiçekler ve annem...
Ameliyat saatinin geldiğini fark ettim.Hızlıca hazırlanıp, yola koyuldum ve hastaneye vardım.Vardığımda tüm hazırlıklar tamamlanmıştı.Annemle ameliyat öncesi son bir defa görüşüp, elini sıkı sıkı tuttuktan sonra ayrıldık ve annemi ameliyata aldılar.Ameliyata doktor olarak en yakın arkadaşım, can dostum Mehmet giriyordu.Ona sonsuz güvenim vardı.Bu benim biraz da olsa korkumu yatıştırıyordu.Bana: -Merak etme arkadaşım.Bu ameliyatın başarılı geçeceğinden eminim, dedi Ben de: -Sana güveniyorum Mehmet, dedim.
Dakikalar, saatler geçmek bilmiyordu.İçim içimi yiyordu.Yerimde duramıyordum.Koridorda gidip geliyordum.Doktorun ameliyathaneden çıkarken “Ameliyat başarılı geçti” demesini bekliyordum.Üç kelimeydi söylenecekler.Hiçbir zorluğu yoktu.Mehmet’in de bunu son derece başaracağından emindim.
İşte beklediğim an gelmişti.Sabırsızlıkla Mehmet’in sözlerini bekliyordum. -Umut.Şeyyy... Umut elimizden geleni yaptık ama başaramadık.Anneni kaybettik, dedi.
Hiç ummadığım sözler...Dünya başıma yıkılmıştı.Hiçbir şeyi gözüm görmüyordu artık.Dizlerimin üzerine çömelip ağlamaya başladım.Ellerimi yere vuruyordum ve kulaklarımda Mehmet’in sesleri... -Üzülme Umut üzülme.Sen bunu da atlatırsın, diyordu.
Bu sözleri duyunca Mehmet’in yakasına yapışıp: -Hani başarılı geçecekti ameliyat.Hani sen kendinden çok emindin.Ben sana güvenmiştim Mehmet.Ben seni can dostum bilmiştim, dedim.
Mehmet omzuma elini koyarak: -Ben senin hala arkadaşınım Umut.Hep yanında olacağım.Ama sen biraz sakin olsan, dedi.
Mehmet’in sözleri beni iyice çıldırtmıştı.Zaten bu doktorların hepsi aynı değil mi? Hep aynı sözler, aynı davranış... Daha sonra beni sakinleştirici iğne ile rahatlattılar.Kendime geldiğimde Mehmet’in ne sesini duymak istiyordum ne de yüzünü görmek istiyor.Sakinleşince eve geldim.Yatağıma uzanıp uzun uzun düşündüm.Ben şimdi annesiz ne yapacaktım? Yalnızdım artık.Kimsem yoktu.Mehmet’i de kaybetmiştim. Dün annem varken bugün yoktu.Keşke ! Keşke ! Ameliyat öncesi daha fazla görüşseydim, daha fazla konuşsaydım annemle.Hiç elini bırakmasaydım keşke ! Hep yanında olsaydım.Pişmanlıktı benimkisi. Ah ! Dünkü rüyadan hiç uyanmasaydım.Lanetler yağdırıyordum şimdi o saate. Günler böyle geçip gidiyordu.Su gibi akıyordu zaman.Ben ise olanları unutmamıştım.Evin neşesi kalmamıştı, te
k başına zaman geçmiyordu bu evde.Mehmet’i düşünüyordum günlerdir.Haksızlık etmiştim ona.Hiçbir suçu yoktu oysa.Annem öldükten sonra kaç defa kapımı çalmıştı, telefonla aramıştı ama ben reddetmiştim.”Seni unuttum” demiştim.Çok pişmandım.Şimdi ben gidecektim onun kapısına. Hastaneye gitmek için hazırlanmaya başladım.Hastaneye vardım ve uzun zamandır görmediğim arkadaşımın yanına vardım.Beni görünce gözleri doldu. -Mehmet sana haksızlık ettiğimi anladım ve buraya senden özür dilemeye geldim.Beni affet arkadaşım, dedim. -Umut ben seni çoktan affettim, dedi.
Birbirimiz hiç bırakmayacak şekilde sarıldık.
GAMZE YILDIZ 8-B
Anket
Daha hiç anket oluşturulmamış!
.
*Ziyaretçi Defterimize yazıp sitemiz hakkındaki düşüncelerinizi bize bildirin.
Neler Yeni?
*
*Yorum özelliği eklendi. Artık bazı sayfalarla ilgili yorumlarınızı direkt o sayfaya yazabileceksiniz. /font>
*FORUM
açıldı. Kayıt olup onaylandıktan sonra kullanmaya başlayabilirsiniz.